"Zapomniany Prorok" O ks. Janie Ziei i lelowskim fragmencie jego życia – pod tym tytułem 24 lutego w Gminnej Bibliotece Publicznej w Lelowie odbyło się spotkanie z Januszem Poniewierskim (publicystą, członkiem redakcji „Znaku”, byłym kierownikiem działu religijnego „Tygodnika Powszechnego”, współpracownikiem „Życia Duchowego” i „PostScriptum”, autorem i redaktorem książek poświęconych Janowi Pawłowi II, byłym prezesem Klubu Chrześcijan i Żydów „Przymierze”).

   Janusz Poniewierski przyjechał do Lelowa na specjalne zaproszenie LTH-K, by opowiedzieć o wyjątkowej postaci związanej z ziemią lelowską. Spotkanie rozpoczęła projekcja filmu dokumentalnego, w którym została przybliżona biografia księdza Ziei, jego poglądy, charyzmatyczna osobowość i najważniejsze wydarzenia z jego życia. Po filmie Janusz Poniewierski szczegółowo opowiedział o życiu ks. Ziei, przytaczając fragment niedokończonej autobiografii księdza, w której znaleźć można wspomnienia związane z Lelowem. Ks. Jan Zieja przebywał w Lelowie w latach 1906-1907, będąc pod opieką ówczesnego proboszcza parafii Lelów ks. Konstantego Aksamitowskiego. To tutaj uczęszczał do szkoły gminnej, przyjął pierwszą komunię świętą. Autor, w nieopublikowanej dotąd biografii,wspomina pierwszą spowiedź w kościele w Staromieściu, a także przyjaźń z Tadziem (bratankiem księdza), przytacza humorystyczne anegdoty związane z życiem codziennym (na przykład podkradanie proboszczowi monet, za które kupił cukierki) i wiele innych historii.

   Po kończącej spotkanie dyskusji, Janusz Poniewierski skierował w stronę zarządu i członków LTH-K słowa podziwu za zaangażowanie w odkrywaniu i popularyzowaniu historii swojej miejscowości.

   Warto przypomnieć pokrótce biografię wybitnego człowieka, który w dzieciństwie przebywał w Lelowie: „Ks. Jan Zieja urodził się w 1897 roku w Ossie koło Rawy Mazowieckiej. W czasie wojny 1920 roku, będąc kapelanem wojskowym głosił, że piąte przykazanie „Nie zabijaj” obowiązuje wszystkich w każdej sytuacji, również żołnierzy walczących w obronie ojczyzny. Wojna była dla niego ogromnym wstrząsem, wskutek związanych z nią przeżyć stał się zwolennikiem wyrzeczenia się przemocy w każdej postaci. W latach międzywojennych, będąc profesorem seminarium w Pińsku, rozwijał na Polesiu działalność organizacji „Wici”, założył uniwersytet ludowy, a gdy zabrakło popa, sam uczył religii dzieci wyznawców prawosławia, współpracował także z żydowską organizacją skautową. Był wielkim orędownikiem jedności i przyjaźni Polaków, Litwinów, Białorusinów i Ukraińców. Jako kapelan towarzyszył m.in. powstańcom warszawskim, nie odstępując równocześnie od swoich pacyfistycznych przekonań. Pod koniec II wojny dobrowolnie wyjechał do Rzeszy, by być z Polakami wywiezionymi na przymusowe roboty. Przez większą część życia związany był z zakładem dla ociemniałych w Laskach. W drugiej połowie lat siedemdziesiątych współtworzył Komitet Obrony Robotników i aktywnie w nim działał. Razem z księdzem Czesławem Białkiem reaktywował przedwojenny „Patronat”, organizację zajmującą się opieką nad więźniami i ich rodzinami. Ostatnie lata życia spędził w osamotnieniu. Zmarł w 1991 roku, pochowano go w bliskich mu przez całe życie Laskach, a na pogrzebie, zgodnie z jego wolą, była jedynie modlitwa za niego i o pokój między narodami całego świata oraz zbawienie wszystkich ludzi”.

(źródło: http://tischner.pl/aktualnosc/1030/1/ks-jan-zieja-papiez-franciszek-w-strone-kosciola-przyszlosci).

 Tekst, zdjęcia: Anna Zając-Włodarska, LTH-K